چرا پزشکان روپوش سفید میپوشند؟

آدام گالینسکی و همکارانش در دانشکده مدیریت کالگ دانشگاه نورث‌وسترن که این تحقیق را انجام داده‌اند، این کشف را «اثر لباس بر فرآیند شناخت» نامیده‌اند. این تنها کافی نیست که شما روپوش دکتری را که به جالباسی آویزان است بپوشید، بلکه می‌بایست بدانید که این روپوش نشانگر چه چیزی است، در این مورد همه می‌دانند که پزشکان مواظب و بسیار دقیق هستند.
این نتایج از تحقیقات حوزه علمی روبه‌رشدی به نام «شناخت تجسمی» بدست آمده است. ما نه تنها با ذهن خود که با بدن خود هم فکر می‌کنیم. فرآیند فکر کردن مبتنی بر تجارب فیزیکی ماست و حالا مشخص شده که این تجارب شامل لباس‌هایی که می‌پوشیم نیز می‌شود.
شناخت تجسمی، تنها به لباس پوشیدن ختم نمی‌شود. برای مثال زمانی که ما در حال شستن دستانمان هستیم، از نظر روحی نیز پاک‌تر و صادق‌تر می‌شویم و قضاوت‌هایمان اخلاقی‌تر می‌شوند؛ یا وقتی که نوشیدنی گرمی در دست خود داشته باشیم، با دیگران گرم‌تر و صمیمی‌تر برخورد می‌کنیم.
مشهور است که نحوه لباس پوشیدن ما بر نوع قضاوتی که دیگران از شخصیت ما می‌کنند و همچنین بر آن‌چه ما در رابطه با خودمان احساس می‌کنیم، اثرگذار است. زنانی که هنگام مصاحبه گزینش لباس‌های مردانه‌تر یا رسمی‌تر می‌پوشند، احتمال استخدامشان بیشتر است و معلمانی که لباس‌های رسمی‌تری می‌پوشند، در مقایسه با معلمانی که لباس‌های غیررسمی‌تر می‌پوشند، باهوش‌تر به نظر می‌رسند.
اما سوال اساسی‌تر در اینجا این است که آیا نحوه لباس پوشیدن ما بر فعل و انفعالات روانی‌مان هم تاثیر می‌گذارد؟ آیا لباسی که می‌پوشیم نحوه نگرش ما را نسبت به دنیا تغییر می‌دهد؟ برای پاسخ به این سوال، محققان سه آزمایش انجام دادند که در آنها لباس‌های افراد از هم متفاوت نبود، اما نشانگر مشاغل مختلف بود و ماهیت شان از هم متفاوت بود:
در آزمایش اول، 58 دانشجوی دوره لیسانس انتخاب شدند و از آنها خواسته شد تا یا کت‌های سفید آزمایشگاه و یا لباس‌های معمولی بیرون را بپوشند. میزان توجه آنها بر اساس توانایی‌شان بر روی تشخیص ناسازگاری‌ها در زمانی که کلمه “قرمز” بر روی زمینه‌ای سبز رنگ نمایش داده می‌شد، مورد امتحان قرار گرفت. میزان خطای کسانی که روپوش سفید رنگ آزمایشگاه را پوشیده بودند، تقریبا نصف افرادی بود که لباس معمولی بر تن داشتند.
در آزمایش دوم، 74 دانش‌آموز به‌طور تصادفی انتخاب شدند تا یکی از این سه گزینه را انجام دهند: پوشیدن روپوش یک پزشک، پوشیدن روپوش یک نقاش و در آخر مشاهده روپوش یک پزشک. پس از آن میزان توجه آنها مورد آزمایش قرار گرفت. آنها می‌بایست به دو تصویر کنار هم که شباهت زیادی هم به یکدیگر داشتند، نگاه کرده و چهار تفاوت عمده آن دو را در کم‌ترین زمان ممکن بر روی کاغذ می‌نوشتند.
آنهایی که روپوش سفید رنگ پزشکی را که عینا مشابه روپوش نقاشان بود به تن داشتند، تفاوت های بیشتری را پیدا کردند و بیشترین میزان توجه برایشان ثبت شد. گروهی که روپوش متعلق به نقاشان را پوشیده بودند و یا تنها روپوش پزشکی را مشاهده کرده بودند، تفاوت های کمتری را نسبت به گروه اول مشاهده کردند.
آزمایش سوم، این اثر را تمام و کمال مورد بررسی قرار داد. این آزمایش به دنبال یافتن پاسخی این پرسش بود که آیا تنها مشاهده یک شی، مانند یک روپوش می‌تواند به سادگی رفتار ما را تحت‌الشعاع قرار دهد؟ سه گروه ذکر شده در آزمایش قبلی، برای مدت زمان طولانی در مقابل میزی قرار گرفتند و از آنها خواسته شد تا انشایی در مورد آن‌چه راجع به کت‌ها فکر می‌کنند، بنویسند. سپس میزان توجه آنها مورد آزمایش قرار گرفت.
مجددا، گروهی که روپوش پزشکی را به تن کرده بودند، بیشترین میزان دقت و توجه را از خود نشان دادند. محققان می‌گویند که شما باید حتما روپوش را پوشیده و آن‌را روی پوست خود احساس کنید تا روی فعل و انفعالات روان‌تان اثر بگذارد.
لباس‌ها ذهن و جسم فرد را تحت تاثیر قرار داده و وی را در حالت روانی دیگری قرار می‌دهند. اما آیا این پدیده در مورد لباس‌های فرمی که هر روز می‌پوشیم هم صدق می‌کند یا به آن شناخت عادت کرده و دیگر در هنگام پوشیدن آن لباس تغییری در روانمان احساس نمی‌کنیم؟ آیا اثر «شناخت تجسمی» از بین می‌رود؟ اینها پرسش هایی هستند که محققان هنوز پاسخی برای آنها نیافته‌اند.